Een ander woord voor compassie is mededogen; het vermogen om op een vriendelijke manier open te staan voor de pijn en het lijden van onszelf en dat van een ander, met acceptatie en zonder oordeel. Het gaat om het aanwezig zijn bij het lijden en het biedt verlichting als je merkt dat niemand volmaakt is en dat pijn en lijden bij het leven horen en ieder mens ermee te maken krijgt.  

Compassie wordt vaak verward met medelijden, maar bij medelijden plaats je jezelf in een hogere positie en kijk je neer op de ander. Bij compassie is er juist geen sprake van een oordeel en gaat het om gelijkwaardigheid die juist voor meer verbinding en betrokkenheid zorgt. Compassie is een zachtheid en vanzelfsprekende bereidheid om iemand bij te staan. 

Ook is het lijntje tussen empathie en compassie nog wel eens dun. Zo ben je bij empathie snel geneigd om de last en het lijden van een ander mee te voelen en over te nemen met als gevolg dat  het jou veel energie kost. Bij compassie heb je juist niet de neiging om iets te willen adviseren of oplossen maar straal je door je hart te openen en aanwezig te zijn veel kracht uit. 

Naast compassie voor een ander kan je ook compassie hebben voor jezelf. Bij zelfcompassie geef je jezelf dat wat je op dat moment nodig hebt. Niet om pijn of moeilijkheden weg te halen, maar juist om ze te verzachten. Zelfcompassie gaat over vriendelijkheid en mildheid naar jezelf. Je bent liefdevol en begripvol naar jezelf wanneer je faalt of tekortschiet, je wijst jezelf niet af om wat je doet of denkt en negeert de gevoelens niet. Er is geen sprake van zelfkritiek. 

Compassie vraagt aandacht en mildheid maar ook moed om onze pijn onder ogen te zien en de verantwoordelijkheid te nemen voor wat we wel kunnen kiezen, namelijk hoe we ermee omgaan. Het vermogen om warmte en zorgzaamheid te tonen als we met leed en kwetsbaarheid worden geconfronteerd. 

Het vermogen tot compassie bezitten we allemaal maar zorg dat er een goed evenwicht is tussen zelfcompassie en compassie.